О любови

(переклад див. тут; на малозрозумілі слова спробуйте навести мишку — може виплисти пояснення)

1.

О чим кед нє о любови.

Ша, паметаме єдино хвильки хтори вязани за любов. Преверце себе, и увидзице же баржей, або слабше, паметаце подїї зоз свойого живота у зависносци од того кельо було любови у нєй. Ми паметаме енерґию хтора нас през живот обнїмала, а енергия любови єдна з наймоцнєйших. Любов у ствари, найвекши творитель енерґиї.

Подїї вязяни за любов нє жадаме висцерац зоз свойого паметаня, як на приклад подїї хтори тиж емотивно моцни, алє су нє любов. Кед дакого мержиме (мушим припознац же о мержнї барз мало знам, бо тото чувство сом нє спознал), кед зме на дакого нагнївани, кед нам дахто нанєсол даяаку боль, тоти подїї заж лєм пробуєме поциснуц у паметаню, пробуєме их забуц. А подїї вязани за любов паметаме зоз радосцу. Праве прето, мам потребу записац даєдно словко о любови. О чим, кед нє о любови.

Шицки щесца и нєщесца тоґо швета уґлавним виволани зоз любову або з нєдостатком любови, тим попром и цукром наших животох. Часто ше случи же дачию любов єдноставно нє препознаме. Манифестована є на иншаки способ як зме звикли або як очекуєме. Вельо частейше ше случує же до нєщесца у любови придзе пре превельке жаданє же би нам дахто, гевтот кого любиме, припадал до конца, еґоистично. Нам и нїкому вецей. Теди найчастейше забуваме же ми доставаме тельо любови кельо звичайно и даваме. Анї вецей, анї менєй. Хто жада же би достал вецей любови, муши и вецей давац. А вона, любов, ше манифестує на вецей способи. Дакеди з дїлом, дакеди зоз сцерпеньом. Дзекеди зоз стримованьом. Дзекеди зоз свидомим сцеканьом од любови. Бо то у одредзеней ситуациї найлєпше. Кед ме любиш вец ме нє люб.

Жадам вериц же, кед дакохо барз любиме, вон то чувствує. Нє лєм теди кед є ту коло нас, бо теди любов чежко скриц, алє и теди, кед двоїх залюбених далєкосц роздвоює.

Нєт векшей тайни од любови. Як приходзи до нєй? По хторей лоґики дакого любиме, а дакого нє? Як ше то случи же дакого длуго познаме як приятеля або колеґу, и нараз тоту особу почнєме любиц? З чим то условене? Можебуц, з окремним положеньом гвиздох? Можебуц окремним одношеньом даяких гемийних елеменох у нас?

Любов нє лєм инстикт хтори потребни за отримованє файти. Любов цошка инше. Любов найвекша тайна и кед би єй нє було тот живот би нїч нє вредзел. Любов, то повязуюци материял того швета. Без любови, швет би ше розтрушел до праху. Любов зоз праху створела чловека.

2.

Шицки маме свойо нєвитворени любови и вони нам вельо важнєйши як цо то думаме. Вони нас самопотвердзую. Кед любиш, потвердзуєш ше у тим же ши кадри любиц. Кед тебе дахто люби, потвердзуєш ше у тим же ши вредни чиєйшик любови. А така люубов муши буц и врацена, голєм почитована. Ниа, случай моєй добрей пайташки з хтору сом ше вше розумел. И нє знам чом ше, попри петнацрочней розлики у рокох, на жаль, на єй хасен/чкоду, нашо души дотикаю у симпатийох и порозуменьох. Двацец роки нас робота наганя на стретанє и вше зме, без догварки робели єдно другому на хасен. Нїґда зме нє зрадзели єдно друге, а тераз, як узрети людзе, себе дзекеди и позакукуєме до душох. Тота фабулочка о любови припада єй животному искуству и я ю записал як ю я дожил, зрозумел, та и додумал.

«Вон инжинер машинства. Жиє у Беоґрадзе. Пошол з нашого краю барз давно. Були зме млади. Лєм цо зме ше упознали. Єден вечар зме були вєдно, так як цо то млади людзе хтори ище нє спознали швет души и цела, алє го лєм нагадую.

Вец ше його фамелия преселєла до Беоґраду. После того зме ше видзели раз на Червеней ружи. Нє удало ше нам того вечара буц вєдно. Нє препознала сом його вельке жаданє за тим.

После того, прешли велї роки.

Єдного дня, дополадня, дакус пред тим як сом рушела на роботу, забренкал телефон. Пан ше представел, я препознала його глас, гоц сом го чула лєм даскельо раз у живоце. Хуторел ми: "Мам потребу похвалїц ци ше же сом пред годзину докторовал на машинстве, попри тим же зме ше нє видзели дзешец роки. Посцигнул сом тот успих до хторого сом уложел вельо труду та го жадам подзелїц з тобу. Ти вироятнє анї нє знаж же ши мнє важна у живоце. Док робим, док творим, я думам на це. Мнє єдина и найважнєйша сатисфакция за успих хтори сом посцигнул у своїм фаху, то тота хвилька тераз, кед сом це поволал на телефон сообщиц ци то. Докторовал сом лєм прето же бим мал причину здогаднуц це же постоїм и же думам на це."

Я ше нашла у чуду. Од теди думам на того чловека, гоч му анї подобу нє паметам. Од теди ше частейше чуєме прейґ телефона, и рихтаме ше стретнуц ше, даґдзе на нєутралним месце, звонка мойого и його городу. Думам ше ше обаваме того стретнуца, бо годно присц до препасци наших животних системох. Видзиш, мож любиц и теди кед ше цела нє познаю.»

Таку любов, я наволуєм як купанє душох. Така любов нє припада тому швету. Така любов зоз другого швета.

3.

Любов младей жени и любов узретей жени же розликую. Млада жена люби себе през другого, насампредз през його, през хлопа. Вона бере и охабя. Вона всеможлїва, вона же карми зоз хлопами. А вец нараз, у хвильки, вона постава дзецко хторе вимага защиту.

Узрета жена люби и церпи. Вона зоз свою любову охранює заєднїцки швет хтори створени у заєднїци зоз любеним. Без того заєднїцкого швета нєт анї його анї єй. Вони двойо, тот швет.Шицка їх моц у тим заєднїцким швеце. То їх искуство. Кед дахто люби їх, вон люуби тот їх заєднїцки швет. Кед дахто жада їх знїщиц, то найефикаснєш зроби знїщуци їх заєднїки швет.

Млада жена або млади хлоп кед ше жадю приблїжиц тим двоїм, з цильом же би им дацо значел, можу то зробиц лєм на єден способ  - войсц до їх швета. Млада, интелигентна особа ма места и швеце узретих людзох.. Узрети хлоп, або узрета жена, нє маю места у швеце младих.

4.

Окрутни любовнїк як фашиста.

Бруно Бетелхайм, визначни психолоґ, антрополоґ и педаґоґ, медзи иншим и гарештанєц у, по злу познатим лаґру Дахау, пише о искустве “адаптациї” на швет лаґра. Тота адаптация ма три фази. Перша, то фаза початного шоку. Потим шлїдзи фаза транспорту до лаґру хтора подрозумює планске, тїлесне и духовне мученє безпомоцного гарештанца з цильом же би му ше знїщело самопочитованє. На концу, остатня фаза хтору мож наволац як успишна адаптация поєдинца на условия живота у лаґру. Гарештанєц вецей нє протестує пре нєчловечни условия, алє прилапює себе як и наказни живот у лаґру як цошкаль „реалне“. Вон ше одрека свойого предходного идентитету и прилапює нови идентитет "старого лаґераша". Бетелхайм обачел же при даєдних лаґерашох у трецей фази приходзи нє лєм до прилапйованя словнїка, стила облєканя и ознакох есесовцох, алє и до прилапйованя, як своїх становискох, вредносци идеологиї и справованя, свойого мучителя. Тото бизарне справованє вон претолковал як "идентификацию зоз аґресором".

Цошкаль подобне ше случує и у любови кед єден од партнерох, углавним гевтот хтори доминантни, зоз спреводзку зрадзи партнера. Зрадзи їх любов. Скорей то була „привилеґия“ хлопох, а нєшка, хлопи и жени по тим питаню вельо ровноправнєйши.

Жена звичайно обачи кед є спреведнута. Вон, по дефинициї шицко неґира. До початного шоку, як при лаґерашови, приходзи при прилапйованю першей информациї же ше спреводзка случела. Жена нєсподзивана, нє може присц ґу себе, нє може ше помириц зоз фактом же є спреведнута, гоч то и нагадовала. Потим приходзи до фази хистериї, хлїбокого розчарованя и на концу до депресиї. Праве депресия идеални амбиєнт за преход  до шлїдуюцей фази планского тїлесного и душевного мученя нємоцного гарештанца зради, а то фаза знїщованя самопочитованя. То окрутна фаза, барз боляца и мучна. То пекло - нєдостаток любови и нєдостаток моци же би ше любело.

Остатня фаза, то фаза прилапйованя пораженя и адаптация на пораженє. Траценє жаданя за поровнованьом зоз другима. То фаза миреня зоз ситуацию.То фаза ганьбеня од самей себе.

5.

Вона вше була красна и зґодна, медзитим после народяованя даскелїх дзецох и после терхи живота вона затила, пременєла ше и у твари у целу и вецей є нє красна яка була. Вон препознава смуток на єй твари пре стан у яким ше нашла и цалком нєобчековано виявює єй любов. Вон нє циґанї, вон ю наисце люби, бо вон особа хтора люби шицких коло себе. Єй приємно пре його вияву любови, алє го одбива. Єй цело ше пременєло, алє охолосц красней жени и далєй єй прикмета. Пременка цела ше одвива швидше як пременка характера. Вон знал же го вона одбиє, нє першираз му и зоз смутним ошмихом подноши свойо пораженє. Вон заж лєм задовольни, бо його намира витворена. Вон лєм жадал зоз удвараньом и вияву любови ю оразположиц, врациц єй страцене самодовириє до себе, же би голєм на хвильку була щешлїва. И була. Так го гордо одбила. А цена того краткого, алє заж лєм щесца – його пораженє.

Пораженє баржей оплеменює чловека од побиди.
Прето дзекуєм шицким пораженьом и вдереньом живота
хтори були и хтори маю буц. Пляском
и вдереньом з ножом до хрибта.
Шицким приятельом хтори функционую
к мойо нєприятелє. Най их Всевишнї наградзи
за таку жертву. Бо вони ми задаваю пораженя
хтори ме оплеменюю баржей як побиди.