Był tu sobie kiedyś Dobrobyt. Nie wiem czy kto z was osobiście zapamiętał go, więc muszę opisać go tak, jak mi go opisywał  nieboszczyk mej babki cioteczny stryj.  

[Bajka о dobrobycie. Warszawa, 1890. 15 s. (Wydawnictwo «Głosu»)]  

[Głos, 1890 (11.I (30.XII.1889)), s. 17–19]     Był tu sobie kiedyś Dobrobyt. Nie wiem, czy kto z was osobiście zapamiętał go, więc muszę opisać go tak, jak mi go opisywał nieboszczyk mej babki cioteczny stryj.  

[Lwowianka dla wszystkich. Kalendarz... na rok 1890, Lwów, 1889, s. 37–45]  

Biedny ja człowiek. Gruntu ani odrobiny, wszystkiego tylko jedna chata i ta stara.  

(powiastka galicyjska).     »Wystawiony na publiczną sprzedaż grunt pod nr. 29 wraz ze wszystkiemi zabudowa­niami gospodarskiemi (była tam tylko jedna chata ze stajenką na krowę, wszystko pod wspólnym dachem, skleconym z dawno prze­gniłych tarcic), własność Mykoły Procia, war­tości 150 złr. na zaspokojenie pretensyi Mordki Schindera w sumie 40 złr; Kto da więcej ?»  

— Władku! Naczku! gdzie was dyabli noszą?   — Lezie jeden z drugim, jak Lelum i Polelum!   — Świniaki! Mówią, że o pierwszéj będą na miejscu, a tu już prędko drugiego bić będą (1).   — Dać im w kark po razu, niech się uczą słowa dotrzymywać!   — Sponiewierać im front!   — Zakobzać ich po pod szczeble! (2)   — Zajechać im między lipki, żeby im aż Wojtek zakapował! (3)  

DWAJ PRZYJACIELE.     – Et, co to wam kumie mówić o przyjaźni. Przyjaciele, przyjaciele! A ja wam nie wiem co w zakład postawię, że na świecie niema ani prawdziwej przyjaźni, ani przyjaciół prawdziwych. Nazwijcie mię, jak chcecie, gadajcie, co się wam żywnie podoba – ja swoje powtarzać będę! Bo i cóż to przyjaciel? Czy znajdzie się taki, coby was wspomógł w biedzie, w nieszczęściu poratował. Ot, jeżeli chcecie, to ja wam zaraz opowiem historyę, żebyście się przekonali, jak to dzisiaj nie warto liczyć na przyjaciela!  

Proszę bynajmniej nie myśleć sobie, że opo­wiadam coś zmyślonego, albo że napis w tytule tej powiastki jest jakąkolwiek metaforą. Nie, roz­chodzi się tu naprawdę o ołówek, i to nie o cały, ale o kawałek, ot tak, dajmy na to, na trzy cale długi. Zresztą, gdy kto powie, że pół­czwarta cala, to także nie pójdę z nim sądzić się do wójta. Ale to wiem dobrze, że czterech cali w długości nie miał. Mógłbym to, jak mówią prawnicy, «stwierdzić główną przysięgą», albo jak mówią mieszkańcy naszej wioski Jasienicy «zakląć się na czem świat stoi».

(zimowa opowieść).                                Zwei Seelen leben, ach, in meiner Brust!                                       J. W. GOETHE